Serpenti - 02 - Wyzwanie

Przerwa obiadowa dla członków Serpenti oznaczała zaledwie 20 minut przeznaczonych na zjedzenie czegoś ciepłego (albo i nie), co litościwie przyniósł im menedżer do sali, w której przez poprzednie trzy godziny ćwiczyli taniec. Co prawda nigdy nie było to nic specjalnego, ale zawsze byli tak głodni, że właściwie nie miało dla nich znaczenia, co jedli, byle tylko dało się tym zapełnić żołądek. Ten dzień nie był wyjątkiem, gdy tylko menedżer pojawił się w pomieszczeniu, młodzi idole z radością wyłączyli muzykę i natychmiast stłoczyli się wokół hyunga, który jednak złośliwie trzymał jedzenie poza zasięgiem ich rąk.

- Nie wiem, czy zasłużyliście na jedzenie po tym porannym buncie – zastanawiał się głośno, zaskakująco zwinnie odtrącając ręce bliźniaków, próbujących mimo wszystko dosięgnąć toreb z jedzeniem.

- Jakim buncie, litości – jęknął Yoonsuk, idąc w ślady maknae, jednak zamiast jedzenia poczuł w ręce tylko ból, gdy menedżer wcale nie tak lekko uderzył go w wyciągniętą dłoń.

- Daj im jeść, hyung, są niewinni – rzucił Shihyun, który już nawet nie liczył na to, że dostanie dzisiaj obiad. – Ja idę do szefa, wrócę na dalszą część treningu.

Po tych słowach po prostu wyszedł, nawet nie odwracając się w stronę kolegów, przez co nie miał szansy zobaczyć ich ogłupiałych min pod tytułem „Ale jak to idziesz bez jedzenia?”. Nawet menedżer przez chwilę patrzył w podobny sposób, ale po chwili się ogarnął i w końcu każdemu z chłopaków wcisnął w rękę po torebce z jedzeniem, mrucząc przy tym coś w stylu „Bardzo niewinni, no naprawdę”.

- Ej no, hyung, co myśmy niby złego zrobili? – zirytował się w końcu któryś z bliźniaków, na chwilę odrywając się od jedzenia.

- Jeszcze się pytasz? Nie pyskuje się szefowi – odpowiedział menedżer, jakby to była najoczywistsza oczywistość. No bo w sumie była.

- Nie pyskowaliśmy – zaoponował drugi bliźniak. – My tylko odpowiedzieliśmy na pytanie, jakie zadał nam nasz lider. Co w tym złego?

- Ta, na lidera zwalajcie, jasne – mruknął sarkastycznie ich opiekun. – Chociaż fakt, że ten to już w ogóle przegiął. Teraz mu się oberwie, a później pewnie i tak dowalą wam tego całego Ace’a i tak.

- Też nie wyglądasz na zachwyconego z tego powodu – zauważył spokojnie Hyunsoo.

- Czy ja wyglądam, jakbym marzył o kolejnym dzieciaku do pilnowania? Piątka to już i tak za dużo – westchnął mężczyzna, podjadając trochę z porcji, którą przyniósł dla Shihyuna. – Powinni mi przydzielić kogoś do pomocy, ewidentnie.

- Jeśli mniej byś miał przez to marudzić, to jestem za – zaśmiał się Yoonsuk z pełnymi ustami, przez co trochę jedzenia wypadło na podłogę.

- Aish, dzieciaku – menedżer lekko walnął chłopaka w głowę. – Jak się je, to się nie gada, rodzice cię tego nie nauczyli?

- Wiem, wiem – powiedział młody idol, nadal z pełnymi ustami, co skończyło się w podobny sposób jak jego poprzednia wypowiedź.

- Ej, hyung, powiedz – zagadał znów któryś z bliźniaków, chroniąc w ten sposób kolegę przed kolejnym karnym uderzeniem. – A ten cały Ace to skąd się w ogóle wziął? I czemu chcą nam go wcisnąć?

- A bo to wiesz? Po prostu znikąd się wziął – wzruszył ramionami menedżer, odwracając przy tym wzrok tak, że chłopcy mieli wrażenie, że coś ukrywa.

- Wiesz coś, prawda? – bliźniacy odłożyli swoje jedzenie i zbliżyli się do mężczyzny z dziwnymi uśmiechami. – Kyungjung-hyung?

- Nic nie wiem, jedzcie, nie gadajcie, zaraz wam się przerwa skończy – zmienił temat menedżer, jednocześnie odsuwając się od maknae. – Ja jeszcze muszę coś zrobić, ale wasz instruktor zaraz powinien tu być. Tak samo jak wasz lider od siedmiu boleści. Nie sprawiajcie kłopotów, jak mnie nie będzie, dobra?

- No i zwiał – stwierdził J, gdy tylko za Kyungjungiem zamknęły się drzwi. – Wie coś, i nie chce powiedzieć.

- Powie – powiedział pewnie K, uśmiechając się wrednie. – Może nie dzisiaj, ale w końcu powie.

- Wiadomo, nam by nie powiedział? – Junki również wyszczerzył ząbki w uśmiechu, który nie mógł oznaczać nic dobrego, przynajmniej dla menedżera.

- Jesteście straszni – skomentował Yoonsuk, ciesząc się, że nigdy nic przed tą dwójką nie ukrywał.

- I tak nas kochasz – rzucił Minki wesoło, w ogóle nie przejęty poważnym tonem kolegi.

Nikt już nic nie powiedział, Yoonsuk tylko pokręcił głową z niedowierzaniem i w ciszy zabrał się za kończenie swojego posiłku, a cała reszta zrobiła to samo, świadoma tego, że zaraz przerwa naprawdę im się skończy.

***

Shihyun stanął przed drzwiami gabinetu CEO i bez wahania głośno zastukał w drzwi. Ojciec powiedział mu kiedyś, że wahanie automatycznie oznacza porażkę, a on nie miał zamiaru przegrywać. Nigdy. Szedł przez życie pewnym siebie krokiem, robiąc zawsze to, co uważał za słuszne, bez zbędnych rozważań, bez strachu przed nieznanym. Tym razem też. Nie bał się kary, choć był pewien, że właśnie to czeka na niego za drzwiami. Wręcz przeciwnie, w pewien sposób podniecało go to, że sprzeciwił się wcześniej prezesowi. Nawet jeśli ostatecznie mieliby go nawet zawiesić, wyrzucić, whatever, wiedział, że nie będzie żałował. Dlatego też pewnym siebie krokiem wszedł do pomieszczenia, gdy tylko dobiegło do niego niezbyt głośne „proszę”.

- A, to ty, wchodź, wchodź – widząc go, CEO zachęcił go ruchem ręki, by podszedł bliżej biurka, co chłopak zaraz zrobił.

Skłonił się grzecznie w geście przywitania, bo tego wymagały zasady dobrego wychowania, które dawno temu wpoiła mu matka. A on nigdy nie zamierzał być niegrzeczny.

- Chciał mnie prezes widzieć – powiedział po chwili tonem pomiędzy pytaniem a stwierdzeniem faktu.

- Tak, chciałem – przytaknął CEO. – I chyba doskonale wiesz dlaczego, prawda?

- Chodzi o Lee Sungjina? – spytał chłopak, bo tak naprawdę mogło chodzić o coś zupełnie innego, to tylko przypuszczenie, że miało mu się oberwać za poranną akcję.

- Yhm.. – mruknął prezes, patrząc w jakieś swoje notatki. – Znaliście się wcześniej?

- Ma to szef w notatkach, prawda? – zgadywał Shihyun, ale odpowiedział na pytanie. – Chodziliśmy razem do liceum.

- I?...

- I nic. Tyle. Koniec historii – chłopak nie zamierzał się rozwodzić na temat swojej znajomości z Ace’em. Można ją było określić jednym słowem: „porażka”. Nie miał ochoty na powtórkę z rozrywki.

- Skoro tak, to mam dla ciebie propozycję, chcesz posłuchać?

- Po to tu przyszedłem – lider Serpenti uśmiechnął się krzywo.

- Masz dwie opcje do wyboru. Pierwsza: możecie po prostu przyjąć nowego kolegę do zespołu bez żadnych zbędnych fajerwerków. Druga:  podczas najbliższej gali z okazji rocznicy agencji dostaniecie special stage, ty i Ace, będziecie rywalizować ze sobą, publiczność wybierze zwycięzcę.

- Co, jeśli wygram? – spytał Shihyun, podejrzewając, że nic, ale wolał się upewnić.

- Nic, wszystko zostanie po staremu, przynajmniej dla Serpenti.

- A co jeśli przegram? - wiedział, że odpowiedź mu się nie spodoba, ale i tak musiał wiedzieć.

- Serpenti będzie miało nowego lidera – odpowiedział CEO, całkiem poważnie, patrząc mu prosto w oczy. – Którą opcję wybierasz?

Chłopak zamyślił się na chwilę, nie dlatego, że się wahał, bo doskonale wiedział, którą opcję wybierze. Po prostu zastanawiał się, jaką korzyść przyniesie agencji dołączenie Ace’a do Serpenti i czy pozbawienie go pozycji lidera miałoby być tylko karą za dzisiejszy wybryk czy za coś więcej? A może w ogóle planowali go wyeliminować z gry, jeśli by przegrał? Nie, chyba nie, fanki na pewno by zareagowały, gdyby spróbowali to zrobić, chyba że znaleźliby dobrą wymówkę. Ale nie znajdą, nie będą musieli. Zamierzał wygrać ten pojedynek.

- Mam sam sobie wybrać piosenkę czy repertuar narzucony jest z góry? – odpowiedział pytaniem, dochodząc do wniosku, że wystarczająco oddaje ono jego decyzję.

- To mają być wasze własne kompozycje. W ciągu najbliższych dwóch tygodni macie zaprezentować mi swój wybór, a jeśli do tej pory któryś nie przygotuje nic, zostaje zdyskwalifikowany na starcie – wyjaśnił mu prezes reguły gry. – Masz jeszcze jakieś pytania? Albo może chcesz zmienić swoją decyzję?

- Przygotuję piosenkę na czas – zapewnił Shihyun z lekkim uśmiechem, który nie dotykał oczu. – Ma szef do mnie jeszcze jakąś sprawę?

- To wszystko, możesz wracać na trening…

Po usłyszeniu pozwolenia, chłopak skłonił się na pożegnanie i szybkim krokiem wyszedł z gabinetu. Miał wrażenie, że przez najbliższe dwa tygodnie niewiele będzie miał czasu na jedzenie czy sen.

***

Lee Sungjin siedział w kawiarni niedaleko agencji, zastanawiając się, co powinien teraz zrobić. Trzy  miesiące temu wrócił do Korei po trzech latach spędzonych za granicą. Właściwie nie był pewien po co wrócił. Teoretycznie na pogrzeb rodziców, którzy zginęli w tragicznym wypadku samochodowym, praktycznie chyba liczył na to, że coś mu po sobie zostawili. I zostawili, jasne, same długi, których on nie miał za co spłacić. Właściwie to nie miał nawet za co żyć, pomieszkiwał u starych znajomych, bo mieszkanie rodziców sprzedał, by spłacić te najbardziej naglące zobowiązania. Dorabiał sobie, tańcząc na ulicy, tylko to naprawdę mu wychodziło i miał zamiar to wykorzystać, gdyby tylko nadarzyły się gdzieś przesłuchania do jakiejś agencji czy coś. Zostać gwiazdą, to było dla niego jedyne wyjście, by wyjść z życiowego dołka, w jakim się znalazł. Któregoś dnia, gdy po raz kolejny dawał swój mały popis w okolicach stacji, został zauważony. I to nie przez byle kogo, bo przez samego CEO jednej z młodych ale bardzo dobrze prosperujących agencji talentów. Gdy Ace opowiedział mężczyźnie o swojej sytuacji, tamten obiecał mu szybki debiut. Chłopak odbył krótki acz bardzo intensywny trening wokalny, bo w tańcu i tak niewielu mogłoby mu się równać i teraz, po prawie trzech miesiącach bycia trainee miał zostać dołączony do zespołu, który niedawno zadebiutował – Serpenti.

Szczerze mówiąc, od początku był sceptyczny do tego pomysłu, jednak szef stwierdził, że na razie nie mogą pozwolić sobie na nowy debiut. Albo dołączy do zespołu już istniejącego, albo będzie musiał czekać kolejny rok, albo mógł też szukać szczęścia gdzie indziej. Właściwie opcja pierwsza i tak podobała mu się najbardziej ze wszystkich, jednak jego obawy budził fakt, że liderem Serpenti był jego dawny kolega z liceum, który, łagodnie mówiąc, za nim nie przepadał. Co zresztą doskonale potwierdzało jego dzisiejsze spotkanie z zespołem, podczas którego został stanowczo odtrącony. I  to oczywiście z inicjatywy Shihyuna.

Ace przypomniał sobie, jaki Jung był w szkole średniej, po czym w myślach stwierdził, że dalej jest taki sam, a przynajmniej na pierwszy rzut oka tak mu się wydawało. Cały czas był liderem, za którym wielu poszłoby w ogień. Zawsze nim był, nawet w szkole zawsze wybierali go na przewodniczącego, jego pewność siebie przyciągała ludzi, pozwalała wierzyć, że nieważne, jak beznadziejna byłaby sytuacja, on zawsze wymyśli rozwiązanie. I faktycznie, Sungjin nawet przed sobą przyznawał to z trudnością, ale naprawdę czego Shihyun by się nie dotknął, zawsze kończyło się happy endem. Nie bał się postawić ludziom u władzy, a im imponowała bijąca od niego siła. Zwykle udawało mu się dostać nawet więcej niż chciał, a to było coś.

Ace nigdy nie należał do przyjaciół klasowego bohatera, ale też nigdy nie był przeciw niemu. Ot, żyli sobie obok siebie, czasem nawet pomagali sobie nawzajem, gdy zaszła taka potrzeba. Lider i idol, jak nazywali Lee ze względu na jego umiejętności taneczne, Król i As, dwaj najbardziej pożądani faceci w okolicy. Było całkiem nieźle, ogólnie, w sumie nawet planowali dołączyć do agencji razem, bo właściwie czemu nie, znajomy rywal na przesłuchaniach nigdy nikomu nie zaszkodził. A potem Ace popełnił błąd, który kosztował go więcej, niż mógłby przypuszczać.

- Mogę się dosiąść? – z niewesołych przemyśleń wyrwał go nieznany żeński głos.

- Jasne – odpowiedział odruchowo, nawet nie zastanawiając się nad tym, kto pyta i dlaczego, skoro dokoła jest tyle innych wolnych miejsc.

Dopiero gdy dziewczyna siedziała już naprzeciw niego, przyjrzał się jej uważniej i stwierdził, że nie jest tak całkiem nieznajoma, jak mu się wydawało. Chociaż w zasadzie była, nie znał jej głosu, bo też nigdy wcześniej z nią nie rozmawiał. Ale widział ją wcześniej, był tego pewien, potrafił nawet powiedzieć gdzie i kiedy, miał naprawdę świetną pamięć do twarzy. Dlatego też z łatwością skojarzył, że dziewczyna stała tuż obok CEO, gdy tamten oglądał jego występ na ulicy. Pamiętał, że mówiła coś do niego wtedy, musieli być razem. Chociaż później nie podeszła do Ace’a razem z szefem, to chyba na niego czekała, tak mu się wydawało, ale teraz nie był pewien. Wyglądała na młodszą od niego, zbyt młodą by móc pracować w agencji. Kim więc była? Córką prezesa? To było pierwsze, co przeszło Lee przez myśl i co zresztą wydało mu się bardzo prawdopodobne.

- Dobrą tu mają kawę? – spytał mimochodem, gdy kelnerka podała dziewczynie zamówiony napój. Nie żeby go to specjalnie interesowało, raczej nie pijał kawy.

- Najlepszą – stwierdziła, oblizując przy tym wargi.

Łyknęła jeszcze trochę, po czym spojrzała prosto na niego, jakby przyszła tu z nim porozmawiać, jakby byli umówieni. A przecież nie byli. Przesunęła też w jego stronę kopertę, którą wcześniej wyjęła z torebki.

- To dla ciebie – powiedziała. – Piosenka na twój debiut. Chyba że sam napiszesz sobie lepszą, masz wybór – wzruszyła ramionami, choć  zdawała się doskonale wiedzieć, że wyboru nie ma. Czuł muzykę, ale to nie znaczy, że umiał ją tworzyć, właściwie dopiero niedawno nauczył się podstawowych zapisów nutowych. – Wejdziesz na scenę za dwa miesiące, na gali z okazji rocznicy agencji. To będzie walka. Sungjin-oppa czy Shihyun-oppa? Zastanawiam się, kto wygra? – myślała głośno, może odrobinę zbyt teatralnie. – To fanki wybiorą zwycięzcę, więc lepiej się postaraj.

- O czym ty mówisz? – spytał chłopak, gdy dziewczyna w końcu dopuściła go do głosu.

Niby zrozumiał, ale nie do końca to do niego docierało. A najbardziej nie rozumiał tego, czemu ona przekazywała mu te informacje. Nawet jeśli była córką prezesa, to i tak nie miało to sensu, takie informacje powinien mu przekazać ktoś bardziej oficjalnie.

- O twojej szansie – odpowiedziała, patrząc mu w oczy. – Nie zmarnuj jej. Kolejnej nie będzie.

Po tych słowach uśmiechnęła się lekko, kokieteryjnie, odstawiając na stół filiżankę z ledwo nadpitą kawą, a po chwili wstała od stołu. Najwyraźniej powiedziała już wszystko, co miała do powiedzenia.

- Do zobaczenia, oppa – powiedziała słodkim głosem, nachylając się i lekko muskając go ustami w policzek.

Nie potrafił się powstrzymać przed obejrzeniem się za nią, gdy wychodziła. Dalej nie wiedział, kim była, nie znał nawet jej imienia, podczas gdy ona najwyraźniej wiedziała o nim więcej niż powinna. To było frustrujące, ale z drugiej strony dość fascynujące.

Spojrzał na kopertę, która leżała przed nim na stoliku. Otwarł ją i zajrzał do środka. Wewnątrz faktycznie były nuty jakiejś piosenki, tak jak mówiła. A oprócz tego czarny pendrive i mała karteczka, wyrwana pewnie z jakiegoś notesu. Starannym dziewczęcym pismem napisano na niej kilka słów „Jeśli będziesz mieć pytania, dzwoń”, a pod spodem numer telefonu. Miał pytania, oczywiście, miał ich całkiem sporo. Na razie jednak nie był pewien, czy chce znać na nie odpowiedzi.

***

Gdy wieczorem Serpenti wróciło do dormitorium, wszyscy członkowie padali ze zmęczenia, a lider dodatkowo jeszcze z głodu, bo w przeciwieństwie do kolegów, nie zjadł dziś jeszcze nic prócz śniadania skoro świt i niezbyt pożywnego batonika w ramach podwieczorku. Dlatego też pierwsze kroki od razu skierował do swojego pokoju, gdzie w szufladzie powinny jeszcze leżeć jego zapasy na czarną godzinę czyli kilka paczek zupek w proszku, ramenu i tym podobnej zdrowej żywności. Powinny. Ale ich nie było. A to mogło oznaczać tylko jedno

- Kang Yoonsuk!! Choi Junki!! Choi Minki!! – krzyknął na tyle głośno, by winni na pewno go usłyszeli, a po chwili już był w salonie, gdzie bliźniacy niepewnie wychylali głowy zza kanapy.

- Jakby ci to powiedzieć, hyung… - zaczął jeden z nich, robiąc przy tym minę najbardziej słodkiej i niewinnej istoty chodzącej po tym świecie.

- …bo Yoonsuk-hyung w środku nocy stwierdził, że jest głodny i ten… - kontynuował jego brat, również momentalnie zmieniając się w aniołka.

- Przepraszam, hyung…. – dokończył Yoonsuk, również wychylając głowę zza kanapy, za którą wcześniej musiał się schować razem z bliźniakami. – To się już nie powtórzy.

- Jasne – prychnął lider, wiedząc że Kang zapomina o takich obietnicach za każdym razem, kiedy jest głodny.

Na nieszczęście dla niego, ale na szczęście dla Shihyuna, zespołowy żarłok nie należał do najbardziej ogarniętych osób i gdyby sam próbował sobie te paczki z szuflady wygrzebać, zrobiłby przy tym tyle hałasu, że lider na pewno by się obudził. A to, że nic nie zakłóciło jego lekkiego snu mogło oznaczać tylko jedno – że w przestępstwie pomagali koledze maknae.

I podczas gdy Yoonsuk chyba naprawdę żałował tego, co zrobił, to bliźniacy w ogóle nie wyglądali na skruszonych, ani specjalnie przejętych tym, że ich lider praktycznie cały dzień nic nie jadł, co jeszcze bardziej wkurzyło poszkodowanego.

- Soo, pomożesz? – rzucił w stronę Hyunsoo, który przez cały ten czas siedział sobie spokojnie w fotelu i znad książki obserwował rozwój wypadków.

W odpowiedzi tamten tylko ciężko westchnął i odłożył książkę na stół, doskonale wiedząc, czego oczekuje od niego lider. I najwyraźniej maknae też wiedzieli, bo popatrzyli po sobie niespokojnie, po czym zaczęli się wycofywać, wystawiając zdezorientowanego Yoonsuka przed siebie. Dwaj najstarsi członkowie Serpenti, widząc to, tylko uśmiechnęli się wrednie i z tymi uśmiechami na ustach ruszyli każdy w stronę jednego z braci. Bliżniacy próbowali uciekać, chować się za kolegą albo za meblami, rzucać poduszkami i używać najróżniejszych innych manewrów, by uniknąć kary, jednak ostatecznie obaj leżeli na ziemi, płacząc i przez śmiech błagając o litość, ponieważ obaj wyjątkowo źle znosili łaskotki i nie za bardzo umieli się przed nimi bronić.

- Dobra, starczy – zarządził w którymś momencie lider, na dobry koniec jeszcze przygniatając swoją ofiarę do ziemi leżącą w pobliżu poduszką. – I nigdy więcej nie grzebać w moich rzeczach, jasne?

- Jak słońce – wydusił z siebie maknae, próbując złapać oddech po kilkunastu minutach niekontrolowanego śmiechu.

W innej części pokoju Hyunsoo podobnie potraktował drugiego bliźniaka, a gdy już obaj obiecali, że nigdy nie ruszą bez pozwolenia niczego, co należałoby do innych członków, wstał i wyszedł z salonu, by wrócić do niego po kilku minutach, trzymając w rękach coś, na co oczy lidera zaświeciły się radośnie. Jedzenie!

- Kocham cię, Soo!! – rzucił Shihyun, łapiąc w locie torebkę z dwoma paczkami ramenu instant, ciastkami ryżowymi i czymś jeszcze, czego od razu nie zidentyfikował, ale na pewno było jadalne.

- Wiem – odpowiedział spokojnie Kim, wracając na swoje miejsce w fotelu i biorąc do ręki książkę, którą wcześniej odłożył.

- To my już chyba pójdziemy spać – zaczął niepewnie jeden z maknae, wycofując się w stronę pokoju.

- Tak, właśnie, dobranoc – zawtórował mu jego brat i po chwili obu już nie było.

Po chwili w ich ślady poszedł również Yoonsuk, o którym przez chwilę wszyscy zapomnieli. Lider, gdy się najadł, nie był w stanie ruszyć się z miejsca, więc po jakimś czasie po prostu zasnął na kanapie, a Hyunsoo doczytał jeszcze jeden rozdział książki, po czym sam poszedł spać, po drodze przykrywając jeszcze Shihyuna kocem, który zawsze leżał gdzieś w salonie.

Do budzika zostały im zaledwie 4 godziny.